...มีเรื่องราวจากดอกไม้ หินผา ตะวันที่ปลายฟ้า ณ โค้งโขง มาฝากจ้า...
รับขวัญชาวค่าย
ฟากฟ้าสดใส ดวงจันทร์ลอยดูเด่น
เห็นเป็นแสงวับวาว
ตาเธอดูสดใส
ต้องไฟที่ให้ไออุ่น
กรุ่นเป็นดวงข้างใน
บ้านหลังโตหลังนี้
หลังคาคือฟ้าผืนใหญ่
มีป่าพงไพรแทนรั้วแสนงาม
ใต้ดวงดาวดวงน้อย
พี่คอยดูแลไม่ห่าง
จวบจน ฟ้าสางอรุณ
แม้ดวงใจจะบอบช้ำ
จำจดจำเอาไว้ว่า
มีพี่คนนี้เป็นกำลัง
กำลังใจยามอ่อนล้า
เช็ดน้ำตายามแพ้พ่าย
อยู่เคียงข้างกายน้องนั้นแสนนาน
ยิ้มยินดีที่เธอนั้นฝันถึงวันที่มีชัย
ทางแสนไกลที่เธอก้าวถึง
...
เพียงฉันคนเดียว
...ฝากดวงใจล่องลอยให้ลมพัดพา
ในค่ำคืนเหว่ว้าหาคนปลอบใจ
คืนนี้ดวงดาวส่องแสงรำไร
คืนที่ฟ้ากว้างใหญ่ ไม่มีแสงเดือน
...เธอยังคงงดงามแม้ดวงเดือนลับ
แม้จากไปไม่กลับย้อนมาซักที
เฝ้าคอยขับขาน บทเพลงอยู่ตรงนี้
ผ่านพ้นเดือนเป็นปี ใจฉันไม่เปลี่ยนแปลง
...เฝ้าคิดถึงคืนวันที่เธอเคียงใกล้
ใจฉันเปี่ยมพลังขึ้นมา
อยากพบอยากเจอให้เธอมาพูดจา
ฝากถ้อยคำสัญญาก่อนที่เธอจะจากไป
...บอกว่ารักฉันเพียงผู้เดียว...
บอกคนเดียวไม่เหลียวมองใคร
แม้คืนนี้ไม่มีเธอ ถึงฝันเพ้อไม่เจอใคร
สุดขอบฟ้าห่างไกลแต่ใจเราไม่ห่างกัน
...โดย พี่อ๊อบแอ๊บ...
...บ้านดงนา 2541...
จากดงนา 2541 สู่ ดงนา 2551: 10 ปีให้หลัง...กลิ่นอายแห่งดงนาไม่เคยจางหาย...ไปจากใจ...